2 ervaringsverhalen

Iedereen kan ik een situatie terechtkomen waarin zorg nodig is, zoals de verhalen van Anneke en Daniëlle hieronder laten zien. Met de 24-uursvoorziening hopen we dat in dit soort gevallen mensen persoonsgericht op weg worden geholpen met hun leven en zo te voorkomen dat hun situatie escaleert.

Ervaringsverhaal van Anneke (45): van zorgmijder naar hulpverlener

Stel je voor, je bent 18 jaar oud en hebt je vwo gehaald. Je gaat studeren en op kamers maar je vindt je draai niet. Je leeft voornamelijk alleen en wordt depressief. Je wordt bang en wil niet meer onder de mensen zijn. Je belandt in een psychose en vertrouwt niemand meer. Je wil uit de buurt blijven van iedereen, dus overdag ga je naar het bos. Tegen de tijd dat het donker wordt ga je weer terug naar je kamer. En dat vier jaar lang. Op een gegeven moment komt een GGZ-busje je halen, maar daar vlucht je voor. Hulp accepteer je niet, je mijdt zorg. Er volgen jaren van vallen en opstaan. Je kan het wel alleen denk je, maar je opent je post niet meer, bouwt schulden op en zorgt ook niet meer goed voor jezelf. Je ziet het niet meer zitten. Dit is het verhaal van Anneke Zweers (foto), nu 45 jaar.

Hulp accepteren is de enige weg

Na jaren behandelingen, toch weer weglopen, opnieuw in de problemen raken en weer opnieuw, besefte ze: “Nu moet ik iets doen, anders gaat het helemaal mis”. Ze besloot om medicatie te accepteren en deze consequent in te nemen. Vanaf dat moment kon ze haar gedachten ordenen. Het is haar nu duidelijk; hulp moet je met beide handen aangrijpen. Het heeft lang geduurd voordat ze hulp heeft geaccepteerd. “Maar dat is bijna altijd de enige weg. En soms ook letterlijk van levensbelang”. Met Anneke gaat het nu goed. Vanuit een hopeloze situatie heeft ze nu een verantwoordelijke baan. Ze helpt nu zelf mensen die zijn vastgelopen in het leven. En ze realiseert zich maar al te goed dat wat haar is overkomen, iedereen kan gebeuren. “Jazeker, iedereen. Je hebt dat niet helemaal zelf in de hand. En ik wil mensen helpen. Als ik met mijn verhaal anderen stapjes kan laten maken, dan ben ik tevreden.”

Ervaringsverhaal van Daniëlle (47): ooit zwaar verslaafd, nu professioneel begeleider

Daniëlle werd 47 jaren geleden geboren in het Gelderse Vaassen. Tot aan haar tienerjaren was er niets aan de hand. Ze maakte het vwo af. Maar aan het begin van de vervolgstudie begon de ellende. Het begon met ‘foute’ relaties, ernstig huiselijk geweld (”Ik ben blij dat ik het kan navertellen”), en vervolgens een vernietigende harddrugverslaving en geldproblemen. Ze leefde inmiddels in kraakpanden en op straat. Dit zorgde voor een complete uitholling van niet alleen haar mentale wereld, en ze raakt in minder dan geen tijd alles op materiaal gebied kwijt. “Voor ik het wist zat ik hopeloos in de ellende. We verbruikten per dag honderden euro’s aan drugs en dan gaat het hard.”

Geen straf, maar hulp

Nog maar relatief kortgeleden, een jaar of zes, zat ze op een bedje in een cel. Net daarvoor was ze met een lege tas het Kruidvat binnengestapt, had die nonchalant tot de rand volgeladen met boodschappen en was vervolgens met een even nonchalante blik langs de kassa heengelopen. “Toen de kassière me achterna kwam en vroeg of ze even in mijn tas mocht kijken, vroeg ik of ze zich misschien met haar eigen zaken kon bemoeien. Of ze dit bij anderen ook deed.” Even later zat ze in die cel. “Dat was het moment dat ik me realiseerde: nu moet je iets doen anders ga je dood. Ik woog destijds maar 44 kilo en was doodmoe. Ik koos voor verandering en afkicken in de bajes. Toen ik voor de rechter zat was ik helder en nuchter. Ik heb mijn verhaal gedaan en gezegd dat ik hulp wilde. En die kreeg ik. Geen straf maar hulp. En ja, geloof me, het kan iedereen overkomen.”

Donna

Het is voornamelijk Donna, Daniëlle’s Amerikaanse bulldog, die haar door deze moeilijke periode heen heeft gesleept en haar deed inzien dat het anders moest. Tijdens haar herstel zorgden haar moeder en zus ervoor dat Donna naar een pleeggezin kon. “Door mijn herstel kwam er een hereniging met Donna. Dat was me alles waard. Ik kan voor haar blijven zorgen, doordat ik zelf weer de regie over mijn leven heb gepakt.”

Van cliënt naar medewerker

Zo gebeurde het dat Daniëlle in staat was uit de diepe en donkere put van verslaving te klimmen. Ze kreeg perspectief aangereikt en greep dat met beide handen aan. Als ervaringsdeskundige helpt ze inmiddels zelf mensen op de terugweg naar deelname aan de samenleving. Ze studeert ook weer en hoopt haar studie in de loop van 2022 af te ronden.  “Het allerbelangrijkste dat ik heb geleerd is hoe belangrijk het is om mensen serieus te nemen en echt te luisteren. Dat je je gehoord voelt. Zo kun je mensen helpen om de weg omhoog weer te vinden. En als je in die put zit, moet je het op de een of andere manier voor elkaar zien te krijgen dat je hulp accepteert. En soms moet je daarvoor eerst heel diep vallen. Echt je best doen om iemand te begrijpen, daar draait het om.”